اول : نیت است و ادامه آن تا آخر اذان و اقامه .
دوم : عقل و ایمان است (اما در مورد بلوغ ، اقوى این است که بلوغ معتبر نیست مخصوصا در اذان و بویژه در اذان اعلامى که مى توان اکتفا به اذان و اقامه کودک ممیز نمود اگر شنید با حکایت کرد که براى جماعت مى گوید، کفایت این اذان براى خودش جاى اشکال نیست ) اما در مورد جنسیت ، مرد بودن تنها در اذان اعلامى شرط است .
سوم : ترتیب است که اول اذان و بعد اقامه را بگوید، همینطور رعایت ترتیب در فصول اذان و اقامه شرط است .
چهارم : موالات و پشت سر هم گفتن فصل هاى هر یک از اذان و اقامه . همینطور حفظ موالات بین خود اذان و اقامه و بین این دو و نماز. پس اگر بین هر کدام فاصله غیر معمول (در عرف متشرعه ) پیش آید، باطل مى شود.
پنجم : اذان و اقامه را صحیح بگوید و ترجمه آن کافى نیست و تبدیل حرفى به حرف دیگر نیز کفایت نمى کند (مثلا صلوة را با سین بگوید).
ششم : داخل شدن وقت .
هفتم : وضو داشتن (در اقامه شرط است نه در اذان ).
امیرمومنان علی علیه السلام: «لیوذن لکم افصحکم، و لیومکم افقهکم؛ فصیح ترین شما باید اذان بگوید و فقیه ترین تان باید بر شما امامت کند.
مستحبات اذان و اقامه
مستحب است مؤ ذن 1- رو به قبله باشد 2- ایستاده بگوید 3- در اذان وضو داشته باشد (اما در اقامه لازم است نه مستحب ) 4- بین اذان و اقامه صحبت نکند (بلکه پس از گفتن قد قامت الصلوة حرف زدن مکروه است ) 5- در حال استقرار بگوید (در حال اقامه بدن آرام باشد) 6- آخر فصول را جزم بدهد (با تأنى در اذان و سرعت در اقامه ) 7- الف وهاى اسم جلاله الله را در هر فصلى که این اسم هست فصیح بگوید 8- هنگام اذان انگشت در دو گوش بگذارد 9- در اذان صدا را بکشد و بلند بگوید (بلکه در اقامه هم بلند بگوید اما کوتاهتر از اذان ) 10- بین اذان و اقامه فاصله بیاندازد (یا با دو رکعت نماز خواندن یا چند قدم راه رفتن یا شستن و یا سجده کردن (فاصله با دو رکعت نماز را اغلب فقها در مورد غیر نماز مغرب مستحب مى دانند.) یا ذکر گفتن یا دعا کردن یا سکوت نمودن ).
برای مطالعه ی ادامه مطلب کلیک کنید